Zurich “heeft niets bereikt”, zegt Cate Blanchett als agent in “Black Bag.” Helaas geldt dit ook voor de thriller, die er niet beter op wordt door een scène in Zwitserland

Na een uur filmen zien we de eerste verrassende opname: de Grossmünster van Zürich in een nachtelijk shot. In Zürich ontmoet agente Kathryn (Cate Blanchett) een informant. En ze weet niet dat haar man George (Michael Fassbender) deze ontmoeting via satelliet laat vastleggen.

Een lid van de Britse geheime dienst werkt samen met de Russen en wil hen dodelijke malware leveren. Dat wil zeggen, het soort materiaal dat Alfred Hitchcock in zijn films de ‘McGuffin’ noemde. Het geheime document, de bom, het valse paspoort, het geheime rapport. Het object waar alles om draait, blijft op zichzelf irrelevant, een tijdelijke aanduiding voor het creëren van spanning.

Wie werkt er als agent voor de Russen in “Black Bag”? Is het Kathryn zelf die door iedereen wordt verdacht, behalve door haar loyale echtgenoot? Of is het iemand anders in uw omgeving, met wie u dankzij uw samenwerking vrienden bent geworden?

De nieuwe thriller van regisseur Steven Soderbergh gaat over het antwoord op deze vraag. Met films als ‘Erin Brockovich’, het drugsdrama ‘Traffic’ en de ‘Ocean’-trilogie heeft de Amerikaan laten zien hoe virtuoos hij sterke personages, spanning en humor kan combineren.

In zijn nieuwe film heeft hij geen van deze variabelen geactiveerd. Een symptoom hiervan is het feit dat de acteurs meer dan twee derde van hun tijd doorbrengen met eten in dure appartementen, met elkaar praten, elkaar overtuigen of langs elkaar heen praten. En omdat de dialogen noch geestig, noch enigszins humoristisch zijn, begin je je al snel te vervelen. Het verhaal is simplistisch en toch verwarrend; de spanning die naar het einde toe wordt opgebouwd, zoals gebruikelijk is bij dit genre, laat je koud; Je hebt geen enkele interesse in de personages omdat je geen empathie voor hen kunt ontwikkelen.

Steve Soderbergh laat in zijn nieuwe film op dramatische wijze zien dat zelfs met zulke geweldige acteurs als Fassbender of Blanchett een film kan mislukken omdat het script flauw en het verhaal onbelangrijk blijft.

Een spionagefilm vertonen zonder dat acteurs op elkaar schieten, zonder dat vliegtuigen neerstorten of auto's botsen, is geen slecht idee. En het komt meer overeen met het dagelijkse werk van geheime dienstagenten dan met de manier waarop ze worden vertolkt in actiefilms.

Maar dit soort nonchalante, bijna bureaucratische enscenering is al bereikt in de thriller “Tinker, Taylor, Soldier, Spy”, Tomas Alfredsons remake van een roman van John le Carré. En ook al is het verhaal lastig te volgen vanwege het dronken gemompel van de hoofdpersonen, de film presenteert een meesterlijke psychologische studie van ouder wordende mannen met geheime missies die verstijven in de depressie van hun bestuurlijke lethargie. En die hun oorlog niet tegen de vijand in het Oosten voeren, maar tegen zichzelf, die beschadigd is door afgunst, wrok, intriges en paranoia. Vergeleken met Alfredsons productie voelt Soderberghs nieuwe film aan als een schoolvoorstelling.

De enige Zwitserse troost is dat de scènes in Zürich niet in Praag zijn gefilmd, waar een rood-witte tram richting Oerlikon rijdt, zoals in “The Bourne Identity” met Matt Damon. Zürich "heeft niets gedaan", zegt de agente in Soderberghs film na haar terugvlucht. De man daar "heeft geen idee" en zij weet niet "waarom ik daar überhaupt heen ben gegaan".

Na de film weten we precies hoe ze zich voelt.